جشن باستانی نوروز
ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺶ ﺳﺘﺎﺭﻩﺷﻨﺎﺳﯽ، ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﯾﺎ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺭﺑﯿﻌﯽ ﺩﺭ ﻧﯿﻢﮐﺮﻩ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﺳﺘﻮﺍﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺷﻤﺎﻝ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺝ ﺣﻤﻞ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ،[۴] ﻭ ﺩﺭ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﻫﺠﺮﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺭﻭﺯ (ﻫﺮﻣﺰ ﺭﻭﺯ ﯾﺎ ﺍﻭﺭﻣﺰﺩ ﺭﻭﺯ) ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ. ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺑﺎ ۲۱ ﯾﺎ ۲۲ ﻣﺎﺭﺱ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﺩﺍﺭﺩ.[۵] ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﻫﺠﺮﯼ ﺷﻤﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﺭﻭﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻭ ﻗﻔﻘﺎﺯ، ﺗﻘﻮﯾﻢ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ.[۶] ﻭﺍﮊﻩٔ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻭﺍﮊﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﯾﮏ ﺍﺳﻢ ﻣﺮﮐﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺩﻭ ﻭﺍﮊﻩٔ ﻓﺎﺭﺳﯽ «ﻧﻮ» ﻭ «ﺭﻭﺯ» ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻡ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻪﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ:[۷] ۱) ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻋﺎﻡ: ﺭﻭﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ۲) ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺧﺎﺹ: ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ «ﺭﻭﺯ ﺧﺮﺩﺍﺩ» ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﺎﻭﺍ ﺳﺮِﺩﺍ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻐﺪﯾﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﺸﺎﻫﯿﺎﻥ، ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻧﻮﺳﺎﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﺳﺎﺭﺟﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ.[۸] ﻭﺍﮊﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻟﻔﺒﺎﯼ ﻻﺗﯿﻦ ﺩﺭ ﻣﺘﻦﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻻﺗﯿﻦ، ﺑﺨﺶ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺍﮊﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺍﻣﻼﯼ No،Now،Nov ﻭ Naw ﻭ ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺍﻣﻼﯼ Ruz، Rooz ﻭ Rouz ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﯾﺎﺭﺷﺎﻃﺮ ﺑﻨﯿﺎﻥﮔﺬﺍﺭ ﺩﺍﻧﺸﻨﺎﻣﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﮑﺎ، ﻧﮕﺎﺭﺵ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺩﺭ ﺍﻟﻔﺒﺎﯼ ﻻﺗﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺁﻭﺍﺷﻨﺎﺳﯽ، ﺑﻪ ﺷﮑﻞ Nowruz ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺍﺯ ﺍﻣﻼﯼ ﻭﺍﮊﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﻫﻢﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﯾﻮﻧﺴﮑﻮ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺘﻮﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ.[۹] ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻣﻨﺸﺎ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ.[۸] ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﺘﻦﻫﺎﯼ ﮐﻬﻦ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻃﺒﺮﯼ، ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺘﻦ ﻫﺎ، ﮐﯿﻮﻣﺮﺙ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﺎﯾﻪﮔﺬﺍﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.[۱۰] ﭘﺪﯾﺪ ﺁﻭﺭﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ، ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺗﺨﺘﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﺗﺎﺟﯽ ﺯﺭﯾﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﺗﺎﺝ ﺯﺭﯾﻦ ﺍﻭ، ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻮﺭﺍﻧﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻧﻮ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ.[۸] ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﯾﺖﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ، ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻠﯿﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﯾﺖﻫﺎ، ﺭﻭﺍﺝ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ۵۳۸ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻮﺭﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎﺯﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.[۸] ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﯾﺖﻫﺎ، ﺍﺯ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﻨﯿﺎﻥﮔﺬﺍﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.[۸] ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺘﺎ (ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺩﺭ ﮔﺎﺗﻬﺎ) ﻧﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.[۱۱] ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺷﮑﺎﻧﯿﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ، ﺟﺸﻦﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻭ ﻣﻬﺮﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ (ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺷﺶ ﺭﻭﺯ) ﻃﻮﻝ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪ. ﻧﻮﺭﻭﺯ ﮐﻮﭼﮏ ﯾﺎ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻋﺎﻣﻪ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﯾﮑﻢ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ (ﺧﺮﺩﺍﺩﺭﻭﺯ)، ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﯾﺎ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺧﺎﺻﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﺷﺪ.[۱۱] ﺩﺭ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻋﺎﻣﻪ، ﻃﺒﻘﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻣﺮﺩﻡ (ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ، ﺭﻭﺣﺎﻧﯿﺎﻥ، ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻥ، ﭘﯿﺸﻪﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ) ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺷﺎﻩ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ، ﺷﺎﻩ ﺣﻖ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯ، ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﯼ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ.[۱۳] ﺷﻮﺍﻫﺪﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﮐﺒﯿﺴﻪ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ، ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﻮﻋﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﺧﻮﺩ (ﺁﻏﺎﺯ ﺑﺮﺝ ﺣﻤﻞ) ﻋﻘﺐ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻧﺘﯿﺠﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺼﻞﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺳﺎﻝ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.[۱۴] ﺍﺭﺩﺷﯿﺮ ﺑﺎﺑﮑﺎﻥ، ﺑﻨﯿﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۳۰ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺳﻨﺎﯼ ﺭﻭﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ Lupercal ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺷﺪ.[۱۰] ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ، ۲۵ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻬﺎﺭ، ﺩﺭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺘﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺸﺖ ﺧﺎﻡ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺣﺒﻮﺑﺎﺕ ﻭ ﻏﻼﺕ (ﺑﺮﻧﺞ، ﮔﻨﺪﻡ، ﺟﻮ، ﻧﺨﻮﺩ، ﺍﺭﺯﻥ، ﻭ ﻟﻮﺑﯿﺎ) ﺭﺍ ﻣﯽﮐﺎﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﯿﺎﻫﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﺭﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺁﺏ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ.[۱۳] ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﻣﺰ ﺍﻭﻝ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺁﺗﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.[۱۳] ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﻣﺰ ﺩﻭﻡ، ﺭﺳﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﮑﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﯿﺪﯼ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺷﺪ.[۱۰] ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﻮﯾﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﺒﺎﺳﯿﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺧﻠﻔﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﻫﺪﺍﯾﺎﯼ ﻣﺮﺩﻣﯽ، ﺍﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺳﻠﺴﻠﻪﻫﺎﯼ ﺳﺎﻣﺎﻧﯿﺎﻥ ﻭ ﺁﻝ ﺑﻮﯾﻪ، ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮﺩﮔﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪ.[۱۱] ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﻠﺠﻮﻗﯿﺎﻥ، ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺟﻼﻝﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﻠﮏﺷﺎﻩ ﺳﻠﺠﻮﻗﯽ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻬﺘﺮﺳﺎﺯﯼ ﮔﺎﻫﺸﻤﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.[۱۱] ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﻫﺸﻤﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﺟﻼﻟﯽ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻬﺎﺭ، ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﯾﮏﺑﺎﺭ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ (ﺑﻪﺟﺎﯼ ۳۶۵ ﺭﻭﺯ)، ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ۳۶۶ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﻃﺒﻖ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ، ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ۷ ﺩﻭﺭﻩ، ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺸﺘﻢ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ، ﺑﺮ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﻔﺰﺍﯾﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﮔﺎﻫﺸﻤﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۳۹۲ ﻫﺠﺮﯼ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ.[۱۴] ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺻﻔﻮﯾﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۵۹۷ ﻣﯿﻼﺩﯼ، ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﺻﻔﻮﯼ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻧﻘﺶ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩ.[۱۰] ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺗﺸﯿﻊ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﺍﺻﻠﯽ: ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﺸﯿﻊ ﺩﺭ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩٔ ﺁﯾﯿﻦ ﺗﺸﯿﻊ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺷﯿﻌﻪ، ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺣﺪﯾﺜﯽ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: «ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﻯ ﺭﺍ ﺷﺮﯾﮏ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻭﻟﯿﺎﯾﺶ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ، ﻭ ﺑﺎﺩﻫﺎﻯ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺯﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻠﻬﺎ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪﻫﺎﻯ ﺯﻣﯿﻦ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻰ ﻧﻮﺡ(ﻉ) ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺟﻮﺩﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﻮﻣﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻣﺮﮒ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻤﯿﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩ. ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺑﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ. ﻭ ﺁﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ(ﻉ) ﺑﺘﻬﺎﻯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ. ﻭ ﺁﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ، ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﻰ(ﻉ) ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻬﺎﻯ ﻗﺮﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﮐﺮﺩ...» [۱۵][۱۶][۱۷][۱۸] ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺟﺸﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﻣﯿﺮﺍﺙ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺮﺧﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﻮﺭﻭﯼ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ، ﻗﺮﻗﯿﺰﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺟﯿﮑﺴﺘﺎﻥ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻤﻨﻮﻋﯿﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯿﺨﺎﺋﯿﻞ ﮔﻮﺭﺑﺎﭼﻒ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺟﻮﺩ، ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪٔ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ.[۱۹][۲۰] ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﺐ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﻣﺤﻠﯽ ﻧﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﺗﺎﺟﯿﮑﺴﺘﺎﻥ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺍﺗﻼﻕ ﺟﺸﻦ ﻻﻟﻪ ﯾﺎ ﺟﺸﻦ ۸ ﻣﺎﺭﺱ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻭﺭﻧﺪ.[۸] ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ، ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﻫﺠﺮﯼ ﻗﻤﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ.[۴] ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﺍﺻﻠﯽ: ﺑﻬﺎﺭﯾﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺮﺑﺎﺯ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻭ ﺟﺸﻦ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻋﻬﺪ ﻧﺸﺎﻁ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺩﺍﺩ ﺳﺨﻦ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺫﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻟﻄﺎﯾﻒ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﭘﺎﺭﺳﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ: ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﯿﺪﺵ ﺑﻪ ﺍﺛﺮ ﺑﺮ ﻧﺰﺩ ﯾﮑﺪﮔﺮ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺯﺩﻩ ﯾﮏ ﺑﺪﮔﺮ ﺑﺮ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺯ ﺩﻫﺎﻗﯿﻦ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩﺍﺵ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺑﺒﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﯾﻮﺭ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺮﻭ ﺑﺴﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻫﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﺠﺮ ﺑﺮ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﯾﺪ: ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﻣﺪ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻋﻠﻢ ﻣﯿﺮﺍﺙ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﻠﻮﮎ ﻋﺠﻢ ﺍﺯ ﺟﻢ... ﻓﺮﺧﯽ ﺗﺮﺟﯿﻊﺑﻨﺪ ﻣﺸﻬﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ: ﺯ ﺑﺎﻍ ﺍﯼ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﯽ ﺑﻮﯼ ﺑﻬﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺎﻍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﺗﻮ ﻟﺨﺘﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻗﻤﺮﯼ ﺑﺮ ﭼﻨﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﭼﻮ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﺗﺮﺍ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺁﯾﺪ ﮐﻨﻮﻥ ﮔﺮ ﮔﻠﺒﻨﯽ ﺭﺍ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﭼﻨﺎﻥﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺭﺍ ﻫﻤﯽ ﺯﻭ ﺑﻮﯼ ﯾﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻫﻤﯽ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺯ ﭘﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﻭﺯﯾﻦ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍ ﮐﻪ ﺧﺴﺮﻭ ﺍﺯ ﺷﮑﺎﺭ ﺍﯾﺪ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﺟﺸﻨﯽ ﺑﺪﯾﻦ ﺑﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﻠﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺟﺸﻨﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮﯼ ﻣﺴﻤﻄﯽ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ: ﺁﻣﺪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺁﻣﺪﻧﺶ ﻓﺮﺥ ﻭ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﺏ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻣﺮﺯ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺑﺰﺍﺩ ﺯ ﺍﺑﺮ ﺳﯿﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﻤﻦ ﺑﻮﯼ ﺩﺍﺩ ﮔﯿﺘﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﭼﻮ ﺩﺍﺭﺍﻟﻘﺮﺍﺭ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻤﻂ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪ: ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺑﺰﻥ ﺍﯼ ﻣﻄﺮﺏ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺮﺯﻥ ﻏﺰﻟﯽ ﻧﻐﺰ ﻭ ﺩﻝﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺩﻟﻔﺮﻭﺯ ﻭﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ﺍﺯ ﻣﺮﻍ ﻧﻮﺁﻣﻮﺯ ﮐﺎﯾﻦ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺯﺍﻥ ﮐﻮﺯ ﻭ ﺩﮔﺮ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺯﺍﻧﮑﻮﺯ ﺑﺮ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺧﻮﺏ ﻫﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺑﻮﺍﻟﻔﺮﺝ ﺭﻭﻧﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﺟﺸﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮔﻞ ﻭ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺏ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻋﻮﺩ ﺍﻓﺮﻭﺯﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﮎ ﻋﺒﯿﺮ ﺁﮔﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻍ ﭘﯿﺮﺍﺳﺘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﮔﻠﺒﻦ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺣﻮﺭﺍﻟﻌﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﺳﻌﺪ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﯿﺪ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﺪ: ﺭﺳﯿﺪ ﻋﯿﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺣﻮﺭ ﺩﻟﺒﺮ ﺩﻭﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺣﻮﺭ ﺭﺳﯿﺪ ﻋﯿﺪ ﻫﻤﺎﯾﻮﻥ ﺷﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﺪﯾﻪ ﻧﺸﺎﻁ ﻟﻬﻮ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﺮﺳﻢ ﻋﯿﺪ ﺷﻬﺎ ﺑﺎﺩﻩ ﻣﺮﻭﻕ ﻧﻮﺵ ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺑﺮﺑﻂ ﻭ ﭼﻨﮓ ﻭ ﭼﻐﺎﻧﻪ ﻭ ﻃﻨﺒﻮﺭ ﺟﻤﺎﻝﺍﻟﺪﯾﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺯﺍﻕ ﮔﻔﺘﻪ: ﺍﯾﻨﮏ ﺍﯾﻨﮏ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻟﺸﮑﺮﯼ ﻫﺮﯾﮑﯽ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﻋﺮﻭﺳﯽ ﺩﺭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺯﯾﻮﺭﯼ ﮔﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺮﺧﯿﺰ ﮐﺎﻧﺪﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺸﺎﻃﻪﺍﯼ ﻭ ﺑﺎﻍ ﭼﻮﻥ ﻟﻌﺒﺖ ﮔﺮﯼ ﻋﺮﺽ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻭ ﺍﺑﺮﺵ ﻋﺎﺭﺽ ﺍﺳﺖ ﻭﺯ ﮔﻞ ﻭ ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻟﺸﮑﺮﯼ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭ ﻏﺰﻟﯽ ﮔﻔﺘﻪ: ﺯ ﮐﻮﯼ ﯾﺎﺭ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎﺩ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺩ ﺍﺭ ﻣﺪﺩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺯﯼ ﭼﻮ ﮔﻞ ﮔﺮ ﺧﺮﺩﻩﺍﯼ ﺩﺍﺭﯼ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﻋﺸﺮﺕ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻏﻠﻄﻬﺎ ﺩﺍﺩ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺯﺭﺍﻧﺪﻭﺯﯼ ﺯ ﺟﺎﻡ ﮔﻞ ﺩﮔﺮ ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺖ ﻣﯽ ﻟﻌﻠﺴﺖ ﮐﻪ ﺯﺩ ﺑﺮ ﭼﺮﺥ ﻓﯿﺮﻭﺯﻩ ﺻﻔﯿﺮ ﺗﺨﺖ ﻓﯿﺮﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﻏﺒﺎﺭ ﻏﻢ ﺑﯿﻔﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺁﯼ ﮐﺰ ﺑﻠﺒﻞ ﻏﺰﻝ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯼ ﻫﺎﺗﻒ ﺩﺭ ﻗﺼﯿﺪﻩﺍﯼ ﮔﻮﯾﺪ: ﻧﺴﯿﻢ ﺻﺒﺢ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﯿﺰ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﻮﺩﻩ ﻏﺒﺮﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﺒﺰ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺒﺪ ﺧﻀﺮﺍ ﺯ ﻓﯿﺾ ﺍﺑﺮ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺯ ﻟﻄﻒ ﺑﺎﺩ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﯿﺮ ﺷﺪ ﺑﺮﻧﺎ ﺑﮕﺮﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﺮﻡ ﭘﺮﻓﺸﺎﻧﯽ ﻗﻤﺮﯼ ﻧﺎﻻﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﮔﻞ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭﯼ ﺑﻠﺒﻞ ﺷﯿﺪﺍ... ﻫﻤﺎﯾﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺑﯿﻔﺮﻭﺯﯼ ﺑﺮ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺧﻼﻓﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺷﺎﻩ ﻻﻓﺘﯽ ﻣﺎﻭﯼ ﻗﺎﺁﻧﯽ ﺩﺭ ﻗﺼﯿﺪﻩﺍﯼ ﺑﻪ ﻭﺻﻒ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﮔﻮﯾﺪ: ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﻣﮋﺩﻩ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺯ ﺗﻮﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻮﺍ ﺑﺴﺎﻁ ﺯﻣﺮﺩ ﻓﮑﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﺸﺎﻃﺴﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺤﺎﺏ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﻤﯽ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﻣﮋﺩﻩﺍﻡ ﺯ ﻫﺎﺗﻒ ﻏﯿﺐ ﮐﻪ ﮔﺸﺖ ﺷﯿﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﺍﺻﻠﯽ: ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯼ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻨﺪ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺑﺮﺧﯽ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕﺍﻧﺪ. ﻣﺜﻼً ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖﻣﯿﻮﻩ ﻣﯽﭼﯿﻨﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﯾﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺁﻥ، ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ، ﺑﺎﻟﮑﺎﻥ، ﻗﺰﺍﻗﺴﺘﺎﻥ، ﺗﺎﺗﺎﺭﺳﺘﺎﻥ، ﺩﺭ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﭼﯿﻦ ﺷﺮﻗﯽ (ﺗﺮﮐﺴﺘﺎﻥ ﭼﯿﻦ)، ﺳﻮﺩﺍﻥ، ﺯﻧﮕﺒﺎﺭ، ﺩﺭ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻗﻔﻘﺎﺯ ﺗﺎ ﺁﺳﺘﺮﺍﺧﺎﻥ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯼ ﺷﻤﺎﻟﯽ، ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ، ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ، ﺑﻨﮕﻼﺩﺵ، ﺑﻮﺗﺎﻥ، ﻧﭙﺎﻝ ﻭ ﺗﺒﺖ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ.[۲۲] ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺼﺮ ﻭ ﭼﯿﻦ ﺟﺰﻭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺟﺸﻦﻫﺎﯾﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۳۰ ﻣﺎﺭﺱ ۲۰۰۹[۲۳] (۱۰ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ۱۳۸۸)، ﭘﺎﺭﻟﻤﺎﻥ ﻓﺪﺭﺍﻝ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ (Nowruz Day)، ﻋﯿﺪ ﻣﻠﯽ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩ.[۲۴][۲۳] ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۲۴ ﻓﻮﺭﯾﻪ ۲۰۱۰ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﯿﻮﯾﻮﺭﮎ، ﻋﯿﺪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ.[۲۵] ﺁﯾﯿﻦﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻨﺎﻃﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻦ، ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﮔﺮﺩﮔﯿﺮﯼ، ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.[۲۶] ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺗﺎﺟﯿﮑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺁﺗﺶﺍﻓﺮﻭﺯﯼ ﺭﺳﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺁﺗﺶ، ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﮐﻬﻦ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ ﻭ ﺑﺨﺶﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﺍﯾﻦ ﺭﺳﻢ ﺑﻪﺻﻮﺭﺕ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪﺳﻮﺭﯼ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ.[۲۷] ﭘﺮﯾﺪﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺭﺍﯾﺞ ﺍﺳﺖ.[۲۸] ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺭﺳﻢ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺯﺭﺗﺸﺘﯿﺎﻥ (ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﯾﺰﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ) ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ.[۲۹] ﺳﻔﺮﻩﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺳﻔﺮﻩﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯼ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ[۳۰] ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﭘﻬﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﭼﯿﺰ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻑ ﺳﯿﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﮐﻪ، ﺳﻨﺠﺪ، ﺳﻤﻨﻮ، ﺳﯿﺐ ﻭ...[۳۱][۳۲] ﭘﻬﻦ ﮐﺮﺩﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺭﻭﯼ ﺳﻔﺮﻩ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻥ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ، ﺷﻤﻊ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﺩﺭﺧﺸﺶ، ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﺁﺏ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺯ ﺳﻨﺒﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﺀ ﺳﯿﻦﻫﺎﯼ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺯ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﻣﺎﻫﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﺍﺯ ﭼﯿﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﻫﯽﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﻬﺖ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺳﻔﺮﻩ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﯾﮏ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﺎﺹ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻣﺜﻼ ﺳﯿﺐ ﻧﻤﺎﺩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭﺗﻦ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺳﻨﺠﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﯾﺘﯽ ﻧﻤﺎﺩ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﺳﺒﺰﻩ ﺳﺮﺳﺒﺰﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ؛ ﺳﻤﻨﻮ ﺑﺮﮐﺖ؛ ﺳﮑﻪ ﺭﺯﻕ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ؛ ﻭ ﺳﯿﺮ ﺳﻤﺒﻞ ﺷﻔﺎﻭ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﮐﺎﺑﻞ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﻣﯿﻮﻩ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻩ، ﻫﻔﺖ ﻣﯿﻮﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ؛ ﮐﺸﻤﺶ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺳﺮﺥ، ﭼﺎﺭﻣﻐﺰ، ﺑﺎﺩﺍﻡ، ﭘﺴﺘﻪ، ﺯﺭﺩﺁﻟﻮ ﻭ ﺳﻨﺠﺪ.[۳۱] ﭼﯿﺪﻥ ﺳﻔﺮﻩﺍﯼ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ، ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ.[۳۳] ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺷﯿﻦ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﺭﺗﺸﺘﯿﺎﻥ، ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﻣﯿﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻘﺎﻁ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ.[۳۲] ﺩﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﻫﻔﺖ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺳﻔﺮﻩﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺧﻮﺩ، ﺁﺟﯿﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.[۳۳] ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝﺗﺮﯾﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺳﻤﻨﻮ (ﺳﻤﻨﮏ، ﺳﻮﻣﻨﮏ، ﺳﻮﻣﻠﮏ، ﺳﻤﻨﯽ، ﺳﻤﻨﻪ) ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻏﺬﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ، ﺍﯾﻦ ﻏﺬﺍ ﻃﺒﺦ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ، ﭘﺨﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻏﺬﺍ ﺑﺎ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ. ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﺗﺎﺟﯿﮑﺴﺘﺎﻥ[۵]، ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ[۳۴] ﻭ ﺍﺯﺑﮑﺴﺘﺎﻥ[۳۵] ﺳﻤﻨﻮ ﺭﺍ ﺑﻪﺻﻮﺭﺕ ﺩﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺷﺐ ﻣﯽﭘﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﺨﺘﻦ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﯾﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﻫﺎ، ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺖ ﻣﮑﺮﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ[۳۱]: ﭘﺨﺘﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺨﺶﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ؛ ﺳﺒﺰﯼ ﭘﻠﻮ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯽ، ﺩﺭ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ؛ ﻧﻮﺭﻭﺯﺑﺎﻣﻪ[۳۶]، ﺩﺭ ﻗﺰﺍﻗﺴﺘﺎﻥ؛ ﺍﻭﯾﻘﯽ ﺁﺷﺎﺭ[۳۷]، ﺩﺭ ﺑﺨﺎﺭﺍ؛ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺳﻤﺒﻮﺳﻪ[۳۸] ﭘﺨﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺑﻪﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﭘﺨﺘﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﯼ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽﻫﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﻋﯿﺪ ﯾﺎ ﻋﯿﺪ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﻨﺖﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ، ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ، ﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻥ ﺑﺮ ﻣﺰﺍﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻧﯿﺰ ﺭﺍﯾﺞ ﺍﺳﺖ. ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺑﺮ ﺷﻬﺮﯼ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ، ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ، ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺗﺮﮐﻤﻦ، ﺑﺎﺯﯼﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽﻫﺎﯼ ﻭﯾﮋﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮﺍﺭﮐﺎﺭﯼ، ﮐﺸﺘﯽ، ﭘﺮﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﺟﻨﮓ ﺧﺮﻭﺱ ﻭ ﺷﺎﺥﺯﻧﯽ ﻗﻮﭺﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍﺳﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ.[۲۸] ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺑﺰﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ.[۳۹] ﻃﺒﯿﻌﺖﮔﺮﺩﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﯿﺰﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ، ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻥﻫﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﺭﮎﻫﺎ، ﺑﺎﻍﻫﺎ، ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﻃﻖ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺳﯿﺰﺩﻩﺑﻪﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺭﺍﯾﺞ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺸﻦ، ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﯿﺰﺩﻩ ﺍﺳﺖ.[۴۰] ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺳﯿﺰﺩﻩﺑﻪﺩﺭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻏﺮﺑﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ ﺷﻬﺮ ﻫﺮﺍﺕ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﯿﺰﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺟﺰﻭ ﺗﻌﻄﯿﻼﺕ ﺭﺳﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﻃﺒﯿﻌﺖ، ﻋﻤﻼً ﮐﺴﺐ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺳﭙﺮﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.[۴۱] ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﮐﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ، ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﺩﺵ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻞ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻣﯽﺭﻭﯾﺪ، ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ.[۳۹] ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﺎﺟﯿﮑﺴﺘﺎﻥ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ، ﻣﺮﺍﺳﻢ ﮔﻞﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﻭ ﺑﻠﺒﻞﺧﻮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﮔﻞ ﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﻩ ﻭ ﺗﭙﻪ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﻪٔ ﮐﻮﻩﻫﺎ، ﮔﻞ ﭼﯿﺪﻩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺩﻫﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻋﺮﻭﺱ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺸﺖ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﮋﺩﻩ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﻧﻮﺭﻭﺯﺧﻮﺍﻧﯽ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﻬﺎﺭ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ، ﮔﻮﻧﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﮔﯿﻼﻥ ﺍﺳﺖ.[۴۲] ﺩﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻭﺭﻩﮔﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺑﻬﺎﺭ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺫﮐﺮ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺪﺍﻫﻪ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﮐﺜﺮﺃ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎﯼ ﻃﺒﺮﯼ ﻭ ﮔﯿﻠﮑﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺨﺺ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ.[۴۳][۴۴] ﺟﺸﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ۷ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ۱۳۸۹ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺩﻭﺭﻩٔ ﺟﺸﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﺩﺑﯿﺮﺧﺎﻧﻪٔ ﻧﻮﺭﻭﺯ» ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺸﻦ، ﺳﺮﺍﻥ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﮔﺮﺩﻫﻢ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ، ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﺟﺸﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ.[۵۳] ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮﯼ ﺭﻭﺵﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎﺭﯼ، ﯾﺎ ﺷﮑﻞ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯿﮑﯽ ﺭﻭﺍﺝ ﯾﺎﻓﺘﻪ، ﺍﺭﺳﺎﻝ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ ﺍﺳﺖ؛ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ، ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﮐﺎﺭﺕﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ ﻓﺮﺍ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ، ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﯾﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻩﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺗﺎ ۱۳ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺍﺳﺖ، ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﯾﺪ. ﭘﺲ ﮔﺮﻭﻩ ﮐﺜﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﻧﻘﺎﻁ ﺧﻮﺵ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﯼ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺳﻔﺮﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺭﺗﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﺮﺑﺎﺯ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﻭﻧﻖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺷﺐ ﻋﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺩﯾﮕﺮ ﺁﯾﯿﻦﻫﺎ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺳﻨﻦ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺩﻫﻪ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﮔﯿﻼﻥ ﻭ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ، ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺍﺷﻌﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺗﻌﻠﻘﺎﺕ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﻨﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮﺩ: ﺑﺎﺩ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ، ﮔﻞ ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ / ﻣﮋﺩﻩ ﺩﻫﯿﺪ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ، ... ﺍﯾﻦ ﭘﯿﮏﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﻝ ﯾﺎ ﮐﺎﻻ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﺭﺳﺎﺕ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻮﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ «ﻣﯿﺮ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ» ﻧﯿﺰ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﺋﯿﻦﻫﺎﯼ ﺭﺍﯾﺞ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﯿﺮ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻝ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺯ ﭘﺎﺋﯿﻦﺗﺮﯾﻦ ﻗﺸﺮﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﯽﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﻮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺧﺪﻡ ﻭ ﺣﺸﻢ ﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﺷﺪﺍﺩ ﻭ ﻏﻼﻅ ﻋﻠﯿﻪ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ ﻣﯽﺩﺍﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺣﮑﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻢ ﻭ ﺑﯿﺶ ﻣﻄﺎﻉ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﭼﺎﻧﻪ ﺯﺩﻥ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﻧﯿﺰ ﻣﯿﺮ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺳﻨﺖ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻣﻌﺎﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺪﺕ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﯿﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺁﺩﻣﯽ، ﻋﻤﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮔﻞ ﻭ ﻋﻤﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯿﺮ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ: ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﭼﻮ ﮔﻞ ﺍﺯ ﻏﻨﭽﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﯼ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﮑﻢ ﻣﯿﺮ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺳﺒﺰﻩ:ﺳﺒﺰﻩ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺳﺮﺳﺒﺰﯼ ﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﻤﻨﻮ:ﺳﻤﻨﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩٔ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﺳﻤﻨﻮ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ. ﺳﮑﻪ:ﺳﮑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﯿﺐ:ﺳﯿﺐ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺣﯿﺎﺕ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﯿﺮ:ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ. ﺳﺎﻋﺖ:ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﮔﺬﺷﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ. ﺳﻤﺒﻞ:ﺳﻤﺒﻞ ﻧﯿﺰ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﯾﯽ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺟﺰﺍﯼ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻗﺮﺁﻥ:ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﭘﯿﺶ ﻗﺪﻡ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻫﯽ:ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺣﯿﺎﺕ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ. ﺁﯾﻨﻪ:ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺷﻤﻊ:ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﮐﺮﻩٔ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ. ﮔﻼﺏ:ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻤﺒﻞ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﯾﯽ ﻭ ﺧﻮﺵ ﭘﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ. ﺁﺟﯿﻞ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﺸﺎ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ:ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺧﻮﺵ ﻃﻌﻤﯽ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد